Over de noodzaak van tuinieren

In de godsdienst speelt de tuin een bijzondere rol. Immers werd de allereerste tuin door God geschapen - de Tuin van Eden – die door Adam & Eva bewoond werd. Door de eeuwen heen veranderde het belang en de stijl van de tuin. Zo werd de geschiedenis van de tuin, doorheen de verschillende tijdperken, in de cursus uiteengezet.

De Middeleewuen
Het 1ste type tuin dat wij in de middeleenuwen aantreffen is de kruidentuin. In de kruidentuin worden geneeskrachtige kruiden verbouwd. De oudste kruidentuinen zijn te vinden bij kloosters en kastelen. Het 2de type tuin is de Tuin der Minne die verschillende gestalten aanneemt. Dit is de tuin van Jezus' bruiden en het zinnebeeld van de aardse vrouwenschoonheid: de rozentuin.

De Renaissance
De ontwikkeling van de Renaissance-tuin begon in Italië. De Franse kastelen en tuinen ondergingen de Italiaanse invloed en pasten hun tuinen aan. In de tuinen werden labyrinten aangelegd om binnen de 'landkaart van het mysterium' de sensatie verdwaald te zien op te wekken, om gevoelens op te roepen van schrik, verrukking en nieuwsgierigheid. Het lopen of volgen van een labyrint heeft meestal een symbolische en voor sommige mensen zelfs een spirituele functie.

Barok
Tijdens de barokperiode waren de koningen alleenheersers. Hun heerschapij en macht werd aan de hand van grote kastelen en tuinen weerspiegelt. In deze periode vinden wij twee belangrijke stijlen: de Franse en de Engelse tuin.
De Franse tuin kenmerkte zich door de symmetrie, de rechte randen, de strenge lijnvoering... Alles groede in strenge orde en regelmaat.
In de 2de helft van de 18de eeuw kwamen de Engelse tuin – landschapstuin - in de mode. Er werd afgestapt van het idee dat de natuur gecontroleerd moest worden door de mens. De symmetrie en evenwicht verdween en de tuinen werden in harmonie met de natuur gebracht.

19de eeuw
De tuinkunst van begin 19de eeuw is gekend door de geschreven stukken, schilderijen of omdat enkele van deze tuinen bewaard zijn gebleven. Over de tuinen van de 'gewone mens' weten wij niets. Maar wij kunnen aannemen dat de ze hun land benut heeft voor het aanplanten van fruit, groeten en kruiden. De tuin als statussymbool verloor zijn kracht reeds in de 19de eeuw.


Tuinen werd dus niet enkel aangelegd om te oogsten maar ook om artistieke, spirituele, regligeuse en therapeutische redenen. De hedendaagse tuinen zijn meestal een afgesloten stuk grond waar geen vaste stijl gevolgd wordt. Tuinieren wordt steeds meer gezien als een vrijtijdsbesteding en ontspanningsmogelijkheid. Wie een eigen tuin heeft hoeft niet noodzakelijk naar de openbare tuin (park) voor ontspanning te vluchten. Wij kunnen zeker en vast zeggen dat een stuk groen een kliene paradijs op de aarde is.